Loslaten is nou niet bepaald iets waar ik heel erg goed in ben. Ik hou van ritme en structuur en dat maakt dat ik soms lang aan routines of gewoontes vast hou. Ook als ze misschien niet meer voor me werken.
Ik hou van tradities en nostalgie, daarom doe ik dingen soms zoals ik ze al jaren doe ook al past het misschien niet meer in mijn huidige leven.
Ik ben loyaal en trouw, daarom blijf ik soms investeren in relaties, ook als het mij niet meer brengt wat ik nodig heb of wat goed voor mij is.
Ik hou van controle, van overzicht, van zekerheid en daarom is loslaten voor mij zo moeilijk.

Lekker ironisch dus dat juist loslaten vaak is wat ik nodig heb. Dat is iets wat ik “the hard way” heb geleerd in de periode dat ik erg ziek was en middenin mijn depressie en conversiestoornis zat. Loslaten is hetgeen mij helpt om verder te komen in mijn eigen proces, in mijn eigen ontwikkeling.
Mijn “aandoeningen” dwingen mij dus om los te laten, tenminste als ik me wil blijven ontwikkelen en dat is iets wat ik niet anders kan. Ik blijf me altijd ontwikkelen. Ik ben altijd bezig met zelfontwikkeling. Zo ben ik nou eenmaal. Ik kijk altijd hoe ik mijzelf en mijn leven verder de kant op kan sturen die ik op wil. Steeds beter een leven ontwikkelen wat bij mij past. Waarin ik balans heb en gelukkig ben. Waarin ik de rust krijg die ik nodig heb, maar waarin ik ook kan bijdragen aan de maatschappij en waarin ik “iets” kan doen met mijn ambities. En dat is een hele uitdaging.
Ik heb chronische aandoeningen, ik ben beperkt. Mijn belastbaarheid is laag, maar mijn ambitie, mijn creativiteit, mijn behoefte bij te dragen is alles behalve beperkt. En dat, dat is onwijs lastig!
Daarnaast ben ik, mede door de vele therapieën die ik heb gevold en zelfstudie die ik heb gedaan, erg bewust van mezelf, mijn innerlijke processen en hoe dit elkaar vaak in de weg zit.

Stop deze componenten (mijn aandoeningen, mijn ambitie, het moeilijk kunnen loslaten en me erg bewust zijn van dit alles) in een blender en je krijgt een ingewikkelde mix wat maakt dat mijn leven soms erg moeilijk is.
Ik bedoel dit niet als zelfmedelijden, ik vind mezelf helemaal niet zielig, maar het is wel iets wat ik voor mezelf toe mag geven. Een inzicht dat me misschien helpt om af en toe dingen toch los te kunnen laten om het mezelf daardoor makkelijker te maken.

Loslaten is iets wat ik al veel heb geoefend, iets wat ik af en toe ook al wel heb gedaan, maar ook iets wat me bijna nooit helemaal goed lukt. Als ik bijvoorbeeld een vriendschap loslaat dan blijf ik me daar eigenlijk altijd vervelend over voelen, ook al is het voor mijzelf beter. Als ik iets loslaat wat ik  mezelf heb opgelegd (en dus eigenlijk vind dat ik dat moet doen of wil doen) dan blijft het vaak toch nog op een “to do lijstje” in mijn hoofd staan. Ergens in een hoekje van mijn hersenen. Ik heb het dan “op papier” losgelaten, maar het lukt toch niet helemaal ofzo. Het staat nog “on hold”.

Ik zie en merk om me heen dat veel mensen struggelen om een balans te vinden tussen alle ballen die ze in de lucht moeten en willen houden. We willen allemaal zo veel, we moeten zo veel en er zijn zo veel mogelijkheden. Ikzelf wordt vaak heen en weer geslingerd tussen 2 kanten in mezelf. De ene kant wil graag een rustig simpel leven waarin ontspanning, gelukkig zijn, tijd voor  mijn gezin, natuur, reizen en balans centraal staan. De andere kant in mij wil graag mijn ambitie achterna. Ik heb zoveel ideeën en dingen die ik graag zou willen doen. Op dit moment zijn dat vooral ideeën voor mijn blog. Ik wil nog zo veel schrijven, zo veel samenwerkingen aan gaan, zo veel doelgroepen aanboren, zoveel kennis delen. Maar, mede door mijn beperkingen en vooral de gevolgen daarvan, heb ik hier geen tijd en energie voor. Daarnaast is het ook moeilijk te combineren met een heel rustig en simpel leven. Het is een eeuwige strijd in mijzelf en in mijn leven. Schakelen tussen wat ik wil en kan in mijn hoofd, wat mijn lichaam en belastbaarheid aan kan, wat praktisch haalbaar is in hoe wij ons leven hebben ingericht en dan nog de continue ondermijnende gedachten in mijn eigen hoofd.

Het beste zou waarschijnlijk zijn om me op 1 ding te richten, maar dat zou betekenen dat ik de andere dingen los moet laten en ja……
Daarnaast: Wat heeft dan prioriteit? Waar zou ik dan voor kiezen? Wat wil ik nou het aller aller liefst? En wat is daar voor nodig?

Ik ken periodes in mijn leven dat ik zo vastzit in het heen en weer pingelen tussen al deze facetten dat ik uiteindelijk eigenlijk tot niks kom. Van alles wat ik eigenlijk wil, doe ik dan niks. En dat maakt weer dat ik niet zulke aardige dingen tegen mezelf zeg en dat maakt weer dat ik daar dan weer van baal omdat ik liever voor mezelf wil zijn en dat maakt dat ik me een tijdje niet zo happy voel waardoor ik nog vermoeider wordt en dat helpt niet mee. Daarnaast speelt eten bij mij een grote rol. Tijdens deze periodes eet ik meer of ongezonder, ook daar voel ik me niet oke over en zo ontstaat er een neerwaartse spiraal.
Maar door alle zelfkennis die ik de afgelopen jaren heb opgedaan ben ik me van dit proces super bewust. Iets wat op zich positief is, want dan kan ik het weer doorbreken, maar wat het ook zo moeilijk maakt.

Het lukt wel. Elke keer doorbreek ik deze spiraal weer. Elke keer ga ik weer gezonder eten, elke keer neem ik de tijd en ruimte om mijn stemming weer om te draaien. Om de dingen te doen die goed voor me zijn. Op te stoppen met het patroon wat niet goed voor me is en elke keer voorkom ik hiermee dat ik bijvoorbeeld depressief word. Of dat ik kilo’s aankom o.i.d.
Iets wat eigenlijk heel goed is, aangezien ik in het verleden dus wel enorm aankwam of depressief werd met alle gevolgen van dien. Ik zou dus eigenlijk hartstikke trots op mezelf moeten zijn, maar toch vind ik het lastig.
Want i.p.v. niet depressief zou ik graag super gelukkig willen zijn. En in plaats van niet aankomen, zou ik graag willen afvallen. En in plaats van ervoor zorgen dat ik mijn neerwaartse spiraal doorbreek  zou ik graag bezig willen zijn met dingen opbouwen.

En dat opbouwen, dat is wel een dingetje want dat is eigenlijk wat elke keer niet goed lukt. Zoals ik al eerder schreef in deze blog, ik zou zo graag iets van werk willen doen. Iets willen bijdragen aan de maatschappij, iets willen betekenen. Iets doen met al mijn ervaring en kennis. Maar elke keer als ik dat probeer lukt het niet omdat ik het niet vol kan houden omdat mijn chronische klachten (en dan vooral de combinatie daarvan en hoe ze elkaar versterken of in de weg zitten) ervoor zorgen dat ik vast loop. En geloof me, ik heb van alles geprobeerd. En elke keer als een project wat ik zelf heb opgestart, een vrijwilligersbaan of het helpen van een ander niet lukt krijg ik een klap. Het voelt niet lekker, het voelt niet goed.
Ik kom op het punt dat ik het los moet laten en daarbij komt ook rouw kijken. Rouwen omdat ook dit niet is gelukt. Rouwen omdat ik zo mijn best doe, maar niet waar kan maken wat mijn ambitie graag wil. Rouwen om mijn aandoeningen.
Na het loslaten, na het rouwen, na het doorbreken van de neerwaartse spiraal, na het uitrusten en bijkomen van dit alles pak ik mezelf elke keer weer bij elkaar. Ga ik in mezelf op onderzoek uit. Wat wil ik graag? En hoe kan ik hier vorm aan geven?

De laatste keer dat ik dit deed ben ik mijn eigen blog gestart. Ik vond het doodeng omdat ik bang was dat ik het niet kon, dat het zou mislukken, dat ik het niet vol zou kunnen houden en dat ik weer een klap zou krijgen. Weer het gevoel van falen.
Maar, zo bedacht ik, een blog is helemaal van mij en voor mij. Ik bepaal alles zelf. Ik bepaal het tempo, ik bepaal de tijden dat ik er aan werk, ik bepaal de onderwerpen, ik sta zelf aan het roer en bovendien word ik ook niet gelukkig van “niks doen”. En met die gedachten begon ik afgelopen zomen aan deze blog.
En het lukte. In mijn eigen tempo maakte ik een Instagram account aan, veranderde ik mijn Facebook account, ontwikkelde ik mijn eigen site, leerde ik werken met de programma’s die ik nodig heb, leerde ik een blog schrijven en bewerken en het was leuk en het ging goed en mijn hoofd (mijn ambitie) maakte overuren. Ik kreeg zoveel ideeën en zette doelen voor mezelf. Elke week een blog, elke week 3 a 4 posts op mijn insta en fb, verschillende onderwerpen die ik wil afwisselen, samenwerkingen aangaan, persoonlijke contacten aangaan met volgens en lezers. Alles was zo leuk, het gaf me zo’n goed gevoel, mijn creativiteit stroomde en ik voelde me blij.

Maar langzaamaan lukte het me niet meer goed om mijn hoofd  ’s avonds stil te krijgen. Mijn gedachten raasden door, de ideeën bleven komen. Die ene dag per week die ik heb om te besteden aan mijn blog was niet meer genoeg voor alles wat ik wilde doen, mijn lichaam bouwde spanning op, ik werd vermoeid, de creativiteit nam terug, mijn stemming werd somberder en ik merkte dat ik het niet vol kon houden en niet waar kon maken.
Gelukkig bedacht ik me dat ik daar ook over zou kunnen schrijven. Schrijven over dat het even niet zo lekker ging want “keeping it real” toch? Dus dat deed ik. Even een stapje terug, daarover schrijven en dan de boel weer oppakken.

Nu weet ik dat ik mijzelf daarmee voor de gek hield. Want ook als ik even een stapje terug doe, kan ik daarna niet meer verder zoals ik deed. Dat lukte dus niet, dat was dus niet haalbaar. Toen ik dit voor mezelf besefte heb ik 2 weken mijn kop in het zand gestoken, maar nu ben ik op het punt gekomen wat ik zo moeilijk vind.

                                                                                      Loslaten!

Op dit moment voel ik dat ik meer behoefte heb aan de rust- kant in mezelf (een rustig simpel leven waarin ontspanning, gelukkig zijn, tijd voor  mijn gezin, natuur en reizen centraal staan).
En, omdat mijn zelfontwikkeling nooit stil staat, wil ik mezelf dit deze keer proberen te gunnen vanuit liefde.
Hoewel een deel van mij schreeuwt dat ik wederom faal. Dat het weer iets is wat niet lukt. Wat ik hoog van de toren heb geblazen, maar wat ik niet waar kan maken, huilt een ander deel in mij omdat ik zo gemeen ben tegen mezelf. Zo hard, zo anders als dat ik voor andere mensen zou zijn in dezelfde situatie.
Dus ik ben begonnen met proberen om lief te zijn voor mezelf. Om mezelf vanuit liefde wat tijd te geven voor de dingen waar ik nu behoefte aan heb. Om me verder te ontwikkelen op het gebied van bodypositivity, selfcare en selflove. En hoewel ik dit graag al bloggend en postend zou willen doen, lukt dat op dit moment dus niet.

Voordeel is wel dat ik eigen baas ben. Mijn website blijft, mijn accounts blijven, ik post als ik daar zin in heb. Als ik inspiratie heb. Als ik tijd heb en energie. Ik hoop dat ik vanuit selfcare en selflove de weg vind naar meer balans. Dat ik vanuit lief zijn voor mezelf dingen kan vinden en bereiken die vanuit streng zijn, doorzetten en mopperen niet lukken.
Stiekem hoop ik dat dit binnen een paar weken gebeurt zodat ik dan weer kan schrijven over mijn leven, maar ik heb mezelf beloofd om het los te laten. Om mezelf niet te veroordelen. Om het ook goed te vinden als ik nooit meer een letter online zet. Ik zeg tegen mezelf dat ik dan nog steeds waardevol ben.
Eerlijk is eerlijk, zo voel ik het nu nog niet maar daar gaat mijn focus op liggen de komende tijd. Wederom op mezelf en mijn eigen ontwikkeling en wederom niet op het bijdragen en iets kunnen betekenen voor de medemens.

Oh, ik baal hier zo van! Ik zou zo graag willen dat ik gewoon kon blijven delen. Ik heb zo’n hekel aan loslaten!
Blijkbaar heb ik mijn les nog niet geleerd. Back to selfdevelopment dus.
Ik hoop tot gauw.

Liefs Maaike xx