Niet goed genoeg (voor een blogger).

Bali, wel een mooie foto die ik gemaakt heb.

Ongeveer een jaar geleden ontstond echt het concrete idee om een blog te beginnen. In die periode stopte ik met mijn vrijwilligerswerk als ervaringsdeskundige in de zorg. De reden hiervoor was dat ik die vrijwilligersbaan niet goed kon combineren met het moederschap en omdat ik me wilde richten op afvallen en fitter worden.
Ik had op dat moment het gevoel dat ik aan alles net niet toe kwam. Ik kon net niet genoeg tijd en aandacht besteden aan het moederschap, ik vond dat ik net niet genoeg kon geven in mijn vrijwilligerswerk en dat ik net niet genoeg aandacht had voor mijn eigen gezondheid, voeding en beweging. Van het gevoel van “net niet” raakte ik vermoeid, ontevreden en gestrest.

Stoppen met het vrijwilligerswerk vond ik super moeilijk. Na jaren van zelf ziek zijn (chronische lichamelijke klachten, depressie, burn-out en angstklachten) had ik eindelijk iets gevonden waar ik mijn ervaringen en ontwikkelingen van de afgelopen jaren in kon zetten.
Ik ga in de toekomst nog een blog schrijven over deze mooie organisatie en het werk wat ik daar deed, dus daarover wijd ik nu niet te veel uit.
Dit vrijwilligerswerk was mijn eerste stap terug in de maatschappij na een periode van ongeveer 6 jaar ziekte. Mijn eerste stap weg bij “de zieke Maaike” die ik zo lang was geweest. Ik wilde weer wat doen, iets betekenen voor de maatschappij, mezelf opnieuw ontdekken en uitdagen. Ik ontdekte tijdens deze periode dat ik nog steeds waardevol kon zijn, nog steeds iets toe kon voegen en dat ik met mijn ervaring van 6 jaar ziek zijn en alles wat daar bij kwam kijken, anderen kon helpen. Dit loslaten wilde ik niet en zo ontstond het idee van een blog.

Op het moment dat ik dit schrijf komt morgen mijn eigen website, mijn eigen blog online. Een jaar heb ik er over gedaan om mijn idee, mijn droom te realiseren. Ik zat vandaag te overdenken hoe het komt dat ik daar zo lang over gedaan heb. Eerst kwamen er allemaal redenen in mij op. Toen ik stopte met vrijwilligerswerk was Lewis ongeveer 8 maanden en dat koste nog veel meer tijd, Arjan en ik hadden bedacht dat hij de woensdag en vrijdagmiddag voor Lewis zou zorgen zodat ik met mijn eigen ding bezig kon (dit werkte dus voor geen meter), we hadden vakantie, Arjan ging naast zijn baan een opleiding volgen van een half jaar waardoor ik me extra voor ons gezin inzette, het was druk op Arjan’s werk, Arjan kon aan de slag vanuit zijn opleiding en moest deze kans grijpen, we hadden geen opvang voor Lewis en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar toen Arjan het weer wat rustiger kreeg, we opvang hadden geregeld voor Lewis, we van de woensdag en vrijdagmiddag af waren gestapt en onze vakantie al maaaaanden voorbij was, was ik nog steeds niet druk aan het werk met mijn blog. Want… ik snap dat allemaal niet hoor, een eigen website. Ik weet niet hoe ik foto’s moet bewerken, hoe wordpress werkt en hoe je dat doet met social media. Ik had niet eens een Instagram account, ik maak geen mooie foto’s, ik heb een oude telefoon met slechte camera, het lukt me niet om tijd te vinden, ik krijg mijn ideeën niet concreet enz. enz.

Inmiddels is die website er (met dank aan mijn lieve man Arjan), kan ik in de basis uit de voeten met wordpress en een klein beetje met een fotobewerkingsprogramma, maak ik nog steeds slechte foto’s en heb ik nog steeds geen goede camera en voel ik mij daar nog steeds super onzeker over.

Onzekerheid, dat is de ware reden dat die blog er nog niet eerder was. Want toen ik hier vandaag dus een tijdje over na zat te denken, kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk vond (en vind) dat ik niet goed genoeg ben. In dit geval, niet goed genoeg voor een blogger. Ik vind mezelf niet mooi genoeg, niet interessant genoeg, niet hip genoeg, niet vrolijk genoeg, niet “midden in het leven” genoeg, niet slank genoeg, niet slim genoeg, niet sociaal genoeg en niet energiek genoeg.
Ik vraag me af of ik wel goed genoeg kan schrijven, of iemand mij(n blog) wel interessant vindt, of het iets toevoegt, of ik mezelf niet belachelijk maak en of ik het wel vol kan houden en waar kan maken.

Dit speelde de afgelopen maanden en weken een grote rol in mijn leven en vooral mijn gedachten. Toch, ondanks alle onzekerheid en twijfel is de website en mijn blog er gekomen. Niet omdat mijn twijfel nu weg is, niet omdat ik me nu wel zelfverzekerd voel, maar omdat ik de afgelopen jaren heb geleerd dat als ik iets echt wil ik er voor moet gaan. Omdat ik het wil, omdat ik het leuk vind, omdat het waarde toevoegt voor mij. En elke keer als ik dat heb gedaan, ondanks angsten, paniekaanvallen, jankbuien, vermoeidheid, lichamelijke klachten en wat al niet meer, kreeg ik er wat moois voor terug. En heel af en toe als super bonus kon ik ook nog waarde toevoegen voor iemand anders.
Dat is mijn passie, dat is mijn droom. Tijdens mijn vrijwilligerswerk heb ik hiervan mogen proeven. Het heeft iets in mij wakker gemaakt, iets aangeraakt wat niet meer te dempen is. Dus: ik ga ervoor. Ik ga het doen. Wat het ook is. Ik heb niets te verliezen.

En voor mezelf hoop ik te winnen dat ik me ooit wel goed genoeg voel (voor een blogger).

Liefs Maaike xx

6 Responses

  1. Petra schreef:

    Wat een mooi intiem verhaal Maaike. Ik vind jou ontzettend dapper. Het is heel moeilijk om te verwoorden hoe je je voelt maar het lukt je goed. Zet hem op.

  2. Ruth schreef:

    WoW heftig, allereerst dat je jezelf niet mooi vindt, je bent prachtig! Ik ben jaloers op de prachtige bos krullen! Maar ik herken ook veel! Ik herken de disbalans die ervoor zorgt dat je het allemaal niet meer weet. De angst en paniek, helaas had ik ze ook, bij mijn vooral door de hormonen…. maar het onzeker zijn. Ik ben erachter dat het bij mij door mijn jeugd kwam, ik heb er veel over nagedacht en veel losgelaten. Nu voel ik me een stuk beter en daar draagt het geloof ook aan toe want God schiep mij en Hij houdt onvoorwaardelijk van mij, wat ik ook fout doen of wat mijn tekortkomingen ook zijn en dat is zo fijn om te weten. Wat ik zelf ervaar is dat we door de hele komst van Social media ook onzekerder worden door alle bewerkte plaatjes en alle leuke berichten want tegenwoordig moet alles leuk zijn…. en soms is het leven gewoon **** accepteren is denk ik heel belangrijk maar nog belangrijker dat je leven indeelt zoals jij dat wilt en wat jij aankunt. Ik zou ook wel nachtenlang willen feesten maar dat kan mijn lijf helaas niet aan. Ik ben al lang blij dat ik weer loop en dat ik mijn rolstoel niet meer nodig ben. Maar ga voor je droom! Doe waar jij je goed bij voelt dat komt de rest vanzelf en krijg je een hoop positieve energie!

    • Maaike Brunia schreef:

      Hoi Ruth, Bedankt voor je mooie reactie en je lieve compliment. Wat fijn dat je veel herkent in mijn verhaal. Mooi om te lezen dat jij je weg hebt gevonden in het minder onzeker voelen en dat je hierbij veel kracht put uit je geloof. In jouw reactie herken ik ook weer dingen zoals het stukje dat je wel nachtenlang wil feesten, maar dat je lijf het niet aan kan en dat je allang blij bent dat je kan lopen en je rolstoel niet meer nodig hebt. Ook ik heb in een rolstoel gezeten en ben super blij dat ik die niet meer nodig heb. Als ik kijk waar ik vandaan kom en mezelf daarmee vergelijk doe ik het nu hartstikke goed, maar ik ben nou eenmaal ook iemand die kijkt waar ik nog naartoe wil. Aan de ene kant voelt dat soms alsof het nooit goed genoeg is, aan de andere kant motiveert mij dat ook. Ik ervaar ook dat (social) media een grote rol speelt in hoe we ons voelen over onszelf. Mede daarom wil ik hier op mijn blog mijn echte leven laten zien. Ik ga nog verder schrijven over mijn reis in het zelfvertrouwen opbouwen en ook over mijn klachten en hoe ik het ervaar om daar mee te leven. Ik hoop dat je het leuk vindt om dat te volgen. Ik zou dat in ieder geval erg leuk vinden. Liefs Maaike xx

  3. Ruth Hassing schreef:

    Jazeker, ben nu as i write je nieuwe blogs aan het lezen.
    Ongemerkt beteken je geel veel denk ik voor veel mensen. En daar zou ik me ook op focussen. Veel schrijfplezier, ik blijf meelezen

    • Maaike Brunia schreef:

      Bedankt voor je lieve compliment. Het zou een droom zijn die uitkomt als ik voor veel mensen wat kan betekenen, ik hoop het zo! Dankjewel en leuk dat je mee blijft lezen. Liefs Maaike xx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Instagram