Vandaag schrijf ik mijn eerste blog. Eigenlijk weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik loop al maanden rond met het idee een eigen blog te starten en er zijn al heel veel onderwerpen in mijn hoofd gekomen in die maanden waarvan ik denk: “oh daar wil ik over schrijven”.
Sommige heb ik opgeschreven, anderen niet. Sommige heb ik onthouden en sommige ben ik weer kwijt. Maar goed, uiteindelijk staat er nog geen woord op papier en het is nu allemaal wel een beetje veel geworden in mijn hoofd. Het grote moment is eindelijk daar, ik heb voor mijzelf de tijd en ruimte gecreëerd om te beginnen met mijn blog Maaikeloveslife, maar nu weet ik niet zo goed waar ik moet beginnen. Lekker dan!
Eerst dacht dat ik zou moeten beginnen met mijzelf introduceren en hoe ik tot het punt ben gekomen om dit te gaan doen. Een “about me” dus. Maar ja, waar begin je dan en wat wil ik allemaal van te voren al vertellen over mijzelf en wat komt gaandeweg wel? De essentie van deze blog wordt het schrijven over mijn gevoelens, de dingen die ik tegen kom in mijn leven en hoe die dingen zijn en voelen voor mij. Ik hoop dan dat dat voor anderen herkenbaar is.
Het allerliefste wil ik dat mijn site een platform wordt waar mensen hun verhaal kwijt kunnen, geïnspireerd kunnen raken, elkaar aan het denken kunnen zetten, zich veilig voelen om emoties en gevoelens te delen, hulp te vragen aan gelijkgestemden, maar ook juist waar ruimte is voor mensen die er anders over denken of dingen anders beleven. En dat dan allemaal op een respectvolle en liefdevolle manier. Dat is mijn uiteindelijke droom, denk ik.
Ik heb besloten om niet bij het begin te beginnen, maar gewoon bij vandaag.
voor het eerst naar de gastouder
Vandaag voel ik mij heel apart eigenlijk. Het is de eerste dag dat mijn zoontje van 1.5 jaar naar de gastouder is. Tot nu toe is hij eigenlijk altijd thuis geweest en zorgen mijn man en ik voor hem. Hij logeert wel eens bij zijn opa en oma en die passen ook wel eens een avondje of middagje op als we andere afspraken hebben of een keer op date gaan, maar verder zorgen wij altijd zelf voor hem.
Vorige week is mijn zoon, Lewis, een ochtendje wezen wennen, maar vandaag is hij er voor het eerst de hele dag. We hebben hier voor gekozen zodat ik die dag kan schrijven aan mijn blog en werken aan mijn website enzo. (Die ik op dit moment dus nog niet heb, dus als deze blog af is heb ik nog helemaal geen plek op hem te posten, maar hee, je moet toch ergens beginnen).
Ja, ik voel me dus heel apart. Aan de ene kant geniet ik er enorm van dat ik even mijn eigen ding kan doen. Mijn eigen muziek kan draaien, de was doen zonder dat mijn dreumes me “meehelpt”, koffie drinken zonder dat ik ondertussen het fruit- eten begeleid, de was opvouwen, douchen, aankleden, alleen maar voor mezelf hoeven zorgen, gewoon even helemaal alleen zijn. Ik geniet er van dat ik in mijn eigen hoofd kan zitten, mijn gedachten kan laten komen en er in mee kan gaan zonder dat ik gestoord wordt, zonder dat dat betekend dat ik even geen aandacht heb voor mijn kind (lees schuldgevoel). I can hear myself think en dat is zo fijn!
Aan de andere kant loop ik tegelijkertijd rond met een knoop in mijn maag, een brok in mijn keel, zitten mijn tranen hoog en mis ik mijn lieve jongen heel erg en denk ik de hele tijd aan hem. Het is best wel dubbel eigenlijk.
Doei lieverd, veel plezier!
Zo loop ik vandaag dus een beetje rond in mijn huis, met mijn ziel onder de arm, toch genietend van deze dag. Wat is het een toch een bijzonder iets he, het moederschap. Mijn hele leven heb ik erover gefantaseerd om moeder te worden. Ik speelde met poppen, paste op kinderen, had elke vakantie wel een nichtje te logeren en droomde ondertussen van de dag dat ik zelf moeder zou zijn. Nooit in al die 32 jaar had ik kunnen bedenken of bevatten wat het met mij als mens, als vrouw als Maaike zou doen. Dat ik uit elkaar zou kunnen spatten van geluk, maar ook van verdriet. Dat ik me enorm onzeker zou kunnen voelen over hoe ik het doe als moeder en tegelijkertijd blind op mijn moedergevoel vertrouw. Dat ik me oprecht trots zou kunnen voelen over elke boer en scheet die hij laat. Dat ik met hem in een deuk zou kunnen liggen, maar dat ik soms ook in huilen uitbarst omdat ik het intens vind. Het moederschap is voor mij in alles intens. Het is het mooiste, zwaarste, engste, meest geruststellende, gekste, leukste, pittigste wat me ooit is overkomen en ik geniet er elke seconde van. Onee, wacht… ik geniet er niet elke seconde van. Soms heb ik daar gewoon de puf niet voor, of ben ik te geïrriteerd, te emotioneel of te gevangen in de waan van de dag. Het moederschap, mijn moederschap, is een van de onderwerpen waar ik over ga schrijven op deze blog.
Maaikeloveslife: Sommige dagen intens, uitbundig. Sommige dagen met moeite, mezelf herinnerend dat het leven echt wel mooi is. En sommige dagen ook echt totaal niet! Op die dagen zal ik “Maaikeloveslife” met een sarcastische ondertoon beleven en hopen dat de dag snel voorbij is.
Dit was hem! Mijn eerste blog ooit. En tussen de regels door heb ik mijzelf en mijn blog hier en daar al best een beetje voorgesteld. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om dit te lezen. Ik zou het leuk vinden als je een reactie achter laat.
Ik heb je gemist.
Liefs Maaike xx
Klik hier om “about Maaike” te lezen.
Maaike, Maaike.. ik ken je al wat langer maar dit talent had ik nog niet gezien. Ga zo door…prachtige blogs!!
Aah wat lief Lucia. Surprise surprise! Voor mij is het heel waardevol om zo aangemoedigd te worden door lieve mensen uit mijn omgeving. Dankjewel! xxx