Het gaat even niet zo lekker!

Zoals de titel zegt, het gaat even niet zo lekker en dat kan gewoon natuurlijk. Het is iets wat iedereen wel eens heeft en het is zeker niet het einde van de wereld. Ik ga proberen te verwoorden hoe het voor mij is als het even niet zo lekker gaat.

Door mijn verleden met depressie ben ik extra alert op stemmingen die niet positief zijn. Inmiddels is het niet meer zo dat de alarmbellen afgaan als ik een keer chagrijnig ben, maar als ik me een paar dagen echt niet happy voel dan maak ik me toch zorgen. Ik ben er in getraind om signalen op te vangen en die dan bespreekbaar te maken. In eerste instantie doe ik dat met Ajran. Gisteren hebben we dat gesprekje gehad. Schat, volgens mij gaat het echt even niet zo goed met me…

Een tijdje geleden raakte ik dan toch wel lichtelijk in paniek. OMG, ik ga toch niet afglijden naar een depressie? Dat wil ik echt nooit nooit nooit meer meemaken!
Inmiddels raak ik niet meer in paniek. Ik ben al jaren niet meer afgegleden naar een depressie en heb er wel vertrouwen in gekregen dat ik dit kan voorkomen. Toch is het wel belangrijk voor mezelf dat ik het uitspreek. Het helpt mij om de signalen die aangeven dat het niet goed gaat serieus te nemen. Het helpt mij om er bij stil te staan en er echt naar te kijken. Wat gebeurt er met me? Wat is er aan de hand? Daarnaast maakt het dat Arjan ook even beter op me gaat letten en dat geeft mij een veilig gevoel.

Wanneer het niet zo goed met me gaat kan dat verschillende oorzaken hebben. Ik heb last van winterdepressie waarbij, kort gezegd, door gebrek aan daglicht er bepaalde stofjes niet worden aangemaakt in mijn hersenen waardoor ik mij depressief ga voelen.
Het kan ook hormonaal zijn en te maken hebben met een naderende menstruatie of andere hormonale schommelingen.
En het kan komen omdat er iets in mijn leven niet in balans is of goed gaat en dat ik daar niet op een, voor mij, goede manier mee omga.
De winterdepressie heb ik al mijn hele leven. Al een aantal jaren voel ik mij niet meer echt depressief, maar wanneer de dagen korter worden en er overdag minder licht is voel ik dat meteen. Het heeft invloed op mijn veerkracht, belastbaarheid, gevoeligheid en functioneren.
Een paar jaar geleden heb ik een zware depressie gehad van 2 a 3 jaar. De oorzaak hiervan was complex en het heeft me heel wat jaren aan therapie gekost om er overheen te komen. Ik heb veel dingen over mezelf ontdekt, ik heb veel dingen uit mijn leven verwerkt en ik heb anders leren omgaan met mezelf en het leven.
De hormonale depressies zijn vrij nieuw voor mij. Deze zijn begonnen na mijn zwangerschap.

Ik heb PCOS (als je precies wil weten wat dit is, kan je het beste even googelen). Voor mij betekend het o.a. dat ik tot aan mijn zwangerschap zeer onregelmatig en weinig menstrueerde. Soms zelfs maar 2 a 3 keer per jaar. Ik heb, mede door de PCOS wel altijd al veel last van hormonen en hormonale schommelingen gehad, maar deze waren tot nu toe vooral lichamelijk. Gewichtsschommelingen, vocht vasthouden, overbeharing, acne, droge huid, dat soort klachten. Ik ben hierdoor al jong aan de pil gegaan en toen ik daar mee stopte (ik was toen volgens mij 22 jaar) kwam ik er ook achter dat de pil een negatieve invloed had op mijn stemming. Ik voelde me een stuk minder somber zonder de pil.
Toch had ik voor mijn zwangerschap nog nooit zo heftig ervaren wat hormonale schommelingen met je stemming kunnen doen.
De eerste paar menstruaties na mijn zwangerschap waren heftig qua bloeding, maar verder merkte ik er niet veel van. Ik was heel blij dat ze kwamen want ik had stiekem de hoop dat na mijn zwangerschap en bevalling mijn cyclus normaal zou worden en dat ik misschien zelfs gewoon vruchtbaar zou worden.
De menstruaties komen inderdaad een stuk regelmatiger, maar na een paar keer viel het op dat ik behoorlijk somber word een paar dagen voor mijn menstruatie. De eerste keer dat dit echt heel duidelijk was, was de dag dat ik met Arjan het gesprek aan ging dat ik dacht dat ik liever bij hem weg ging. Ik was doodongelukkig met hem en wist niet of we zo door moesten gaan. Arjan is best wel wat van mij gewend, maar dit was heftig en niet leuk. Een paar dagen later was er niks meer aan de hand en was ik weer helemaal verliefd.
De keer daarop wilde ik opeens geen moeder meer zijn. Het viel me allemaal reuze tegen en ik wilde het gewoon niet meer. Ik snapte wel dat ik geen keuze had, want Lewis is er nou eenmaal, maar ik zat echt met mijn handen in het haar en wist niet hoe ik verder moest. Een paar dagen later was er niks meer aan de hand.
Het was Arjan die het patroon en het verband ontdekte met mijn menstruaties. De paar keer die volgden had ik niet zulke heftige emoties, maar was ik wel down. Gelukkig kon ik tegen mezelf zeggen dat ik waarschijnlijk vlak voor een menstruatie zat en dat maakte het wat makkelijker te verdragen. We konden er samen ook wel een beetje om lachen. Toch zijn deze dagen super zwaar voor mij.

Na een paar lichtere menstruaties kwam er weer een hele heftige. Ik voelde me zo depressief! Echt zo heftig. Ik kon in geen enkele cel in mijn lichaam meer iets positiefs vinden. Gelukkig kon ik wel tegen mijzelf zeggen dat het hormonaal was en dat ik waarschijnlijk een dezer dagen ongesteld zou worden, maar dat hielp eigenlijk vrij weinig.
Mijn laatste menstruatie was ook heftig. Ik heb 2 dagen lang om alles gehuild. En dan bedoel ik letterlijk om alles! Ik voelde me zo emotioneel en in en in verdrietig. Ik huilde omdat ik Lewis zijn sok niet aan kreeg, ik huilde omdat Arjan een vlieg dood sloeg, ik huilde omdat ik mijn koffie zo lekker vond, ik huilde echt om alles. Gelukkig konden we hier echt wel om lachen, maar leuk is het niet.

Het vervelende aan het hele verhaal is dat ik nooit zeker weet dat er daadwerkelijk een menstruatie aan zit te komen omdat mijn cyclus nog steeds onregelmatig is. Er is dus toch elke keer een klein paniek stemmetje in mijn hoofd die bang is dat het deze keer echt mis is en dat ik echt depressief wordt. De gevoelens die ik tijdens deze dagen ervaar zijn zo echt en zo intens. Het is heel naar.

gisteravond op de bank

Oke, terug naar nu.
Het gaat dus even niet zo lekker. Ik voel me niet depressief, ik hoef ook niet om alles te huilen, ik wil niet bij mijn man weg en vind moeder zijn het mooiste wat er is, maar ik voel me al dagen niet echt blij. Ik zit veel in mijn hoofd en kan er moeilijk uit komen, ik ben heel ontevreden over mezelf en mopper de hele dag op mezelf. Ik vind het moeilijk om de dag door te komen. Het liefst zit ik de hele dag op de bank met de tv aan en ik heb eetbuien. Door de eetbuien voel ik me nog slechter over mezelf want ik wil juist graag gezond eten, bewegen, fit worden en goed voor mezelf zorgen. Dat is waar ik mee bezig ben, waar mijn focus ligt en nu doe ik elke dag de dingen die ik juist niet wil doen. Door het op de bank zitten en niks doen stapelen de to do’s zich op wat weer een bron van stress en nog meer gemopper op mezelf is. Ik ben me hier ook bewust van (wat het eigenlijk nog erger maakt) maar het lukt me nu even niet om het te veranderen. En daar baal ik zo erg van, dat voelt zo hopeloos dat ik me daar weer down over voel.
Als ik het zo opschrijf moet ik er toch ook wel weer een beetje om lachen. Wat kan een mens het zichzelf moeilijk maken.

MAAR vandaag ga ik het anders doen. Vrijdag is de dag dat Lewis naar de gastouder is, Arjan aan het werk en ik aan mijn blog en mijn website werk. Vandaag stond dat dus ook op het programma samen met een hele lijst to do’s die ik afgelopen week niet heb gedaan en bij deze dag in heb gepropt. Totaal niet haalbaar, maar je moet wat….ofzo.
Gisteravond voelde ik al onrust in mijn lijf. Ik wist natuurlijk wel dat zoals ik vandaag had volgestampt niet zou werken. Toch kon ik het allemaal niet loslaten en zat ik in de modus van moeten en doorgaan. Ik had zelfs helemaal geen zin om een blog te gaan schrijven, terwijl ik dat een van de leukste dingen vind die er is. Ik verheug me elke week op de vrijdag. De dag dat ik alleen thuis ben en werk aan iets wat helemaal van mij is. Mijn eigen blog!
Nu zag ik er dus tegenop.
Elke keer kwam het woordje selfcare in mijn hoofd. Alles valt en staat met selfcare, dat schreef ik zelf in mijn vorige blog over Body positivity. Probeer via selfcare uit deze negatieve cirkel te komen.
En toen besloot ik dat ik vandaag helemaal geen blog ga schrijven. En alleen de to do’s zou doen die echt moeten en de rest van de dag zou ik besteden aan zorgen voor mezelf en mezelf geven wat ik nodig heb. Niet per se waar ik het meeste zin in heb, maar wel wat goed is voor mij op dit moment.

Vanmorgen stond ik vol goede moed op. Toen Arjan en Lewis de deur uit waren zette ik een lekkere kop koffie en dacht…..tja wat is selfcare eigenlijk voor mij? Wat heb ik eigenlijk nodig? Heb ik daar al wel eens echt goed over nagedacht? Ik besloot om de dag te beginnen met een lijst maken van grote en kleine selfcare momenten die goed zijn voor mij. Die passen bij mij. En toen ineens zat ik deze blog te schrijven. Zo grappig! Blijkbaar moet ik het eerst even allemaal kwijt. Even alles op een rijtje zetten ofzo. Blijkbaar is dat een van de belangrijkste selfcare momenten voor mij. De tijd nemen om het van me af te schrijven en zo zelf ook duidelijk te krijgen wat er nou eigenlijk allemaal speelt in mijn eigen hoofd. Deze ga ik straks dus bovenaan mijn ´selfcare ideeën lijst” zetten. Whoehoe!
Het is nu 8.50 uur en ik heb al lekkere koffie voor mezelf gezet, ben begonnen met een selfcare ideeën  lijst en ik heb deze blog getypt. Ook heb ik ervaren dat als ik los laat, er nieuwe ruimte ontstaat. Iets wat ik in theorie wel weet, maar nog moeilijk vind om te ervaren. Vandaag ervaar ik dat wel. Ik voel weer een beetje positiviteit terugstromen in mijn lichaam en ben benieuwd of ik dit weekend ongesteld word of dat ik toch wat aanpassingen moet maken in mijn dagelijks leven… of zou ik toch gewoon wat extra daglicht nodig hebben?
Ik wens jou (en mijzelf) een mooie dag.

Liefs Maaike xx

2 Responses

  1. Nancy schreef:

    Hoi Maaike,

    Wat een mooie blog! Ik zit zelf op dit moment ook even wat minder in mijn vel. Of dit hormonaal is weet ik niet, maar rond mijn menstruatie ben ik zeker vaak wat geprikkelder en heb ik last van stemmingswisselingen, ik probeer nu teunisbloem olie, maar of het helpt weet nog niet, ben er nog maar net mee begonnen. Ook gebruik ik sint janskruid om te hopen dat dat neerslachtige gevoel wat weg gaat. Naast moeder zijn en je werkzaamheden is het soms heel lastig vind ik om aan jezelf te denken. Even een aflevering of filmpje op Netflix kan mij ook goed doen, maar doe ik het te vaak dan werkt het juist weer averechts heb ik het idee. Ik ben sinds deze week gaan wandelen, gewoon maar lopen, muziek op en gaan maar. Minder intensief dan sporten of hardlopen, maar ik krijg er net zo’n goed gevoel van. Muziek helpt me dan om een stevige pas er in te houden, en het kan ook nog eens een therapeutische werking hebben.
    Verder ben ik ook nog wat zoekende wat goed werkt om er mentaal weer bovenop te komen. Sterke en succes Maaike, ik vind het al heel goed dat je het uit! Liefs Nancy

    • Maaike Brunia schreef:

      Hoi Nancy,
      Dankjewel!
      Lastig he, als je gewoon niet lekker in je vel zit en je er niet helemaal je vinger achter kan krijgen. Ik ben benieuwd of en wat de teunisbloem olie voor je gaat doen. Over sint janskruid heb veel goede ervaringen gehoord. Ikzelf kan dat niet gebruiken omdat je het in sommige combinaties met andere middelen niet kan gebruiken. Die balans vinden tussen alles is echt zo lastig. Wandelen is wel een hele goeie denk ik. In verband met mijn pijn lukt dat vaak niet zo goed, maar ik zou het ook meer moeten oefenen en trainen. As we speek schijnt hier lekker de zon en ik heb wel zin om naar buiten te gaan. Ik ga het dus gewoon proberen. Schoenen aan en gaan. Lekker de natuur in en lekker wandelen! Zet ‘m op!
      Liefs Maaike xx

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Instagram