In deze blog schrijf ik over de weg die ik aflegde naar mijn zwangerschap toe, een reis van ongeveer 10 jaar. Omdat het een lang verhaal is heb ik deze opgedeeld in 2 delen.
Klik hier voor deel 2.

Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden. Als kind speelde ik met poppen, als puber paste ik op andermans kinderen en later vond ik het heerlijk als mijn nichtjes kwamen logeren of om te spelen met de kinderen van vrienden. Toen ik op mijn 20^e Arjan tegen kwam wist ik al gauw dat hij de man was waar ik mijn leven mee wilde delen. Op dat moment zat ik nog op school in het laatste jaar van mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste. Ik wilde heel graag voor mezelf beginnen en we keken samen naar de mogelijkheden om een salon over te nemen die te koop stond. Werken en een carrière opbouwen, daar verheugde ik mij op.  In diezelfde periode voelde ik me niet helemaal goed. Ik had vaak last van krampen onderin mijn buik en als ik me in het zweet werkte op de sportschool begon ik te bloeden alsof ik een menstruatie had. Nadat dit een paar keer was gebeurd ging ik naar de huisarts. Onderzoeken en doorverwijzingen volgden en uiteindelijk bleek dat ik een afwijkend uitstrijkje had. Een voorstadium van baarmoederhalskanker. De cellen moesten weggehaald worden en dit hele gebeuren maakte veel indruk op mij. De arts besprak met mij dat er kans was dat de cellen terug zouden komen en er dan weer een ingreep nodig was. Dit had ook mogelijk gevolgen voor een eventuele zwangerschap in de toekomst. Omdat er een laagje van je baarmoedermond wordt verwijderd bij de ingreep, wordt de baarmoedermond minder sterk. Dit kan uiteindelijk leiden tot het niet kunnen dragen (letterlijk binnenhouden) van je baby. Ik was behoorlijk overdonderd door deze informatie en het veranderde hoe ik naar de toekomst keek. Wat vond ik echt belangrijk in het leven? Wat wilde ik het liefst? Voor mij stond moeder worden, een gezin, liefde en geluk voorop. Voor Arjan gelukkig ook.

We besloten om de salon niet over te nemen en ons eerst te richten op een gezin. Een carrière kan later nog wel. Het leek me ook erg leuk om jong moeder te worden. (Arjan is 11.5 jaar ouder dan ik en hij had al een baan en inkomen in die tijd.) Na mijn opleiding kon ik een baan krijgen bij de schoonheidssalon waar ik stage had gelopen. We werkten, kochten een huis, pakten de grootste klussen in huis aan en werkten op die manier toe naar het stoppen met de pil. In die periode ontwikkelde ik pijnklachten, achteraf weet ik dat de klachten er langer waren, maar in die periode begon het op te vallen. Ik had vaak veel pijn in mijn lichaam. Dan weer een soort spierpijn, dan weer mijn gewrichten. Sommige dagen hield ik het werk amper vol en was ik kapot aan het einde van de dag, andere dagen was er niks aan de hand. De huisarts verwees me door naar de reumatoloog en er begon een malle molen van allerlei onderzoeken, fysiotherapie, alternatieve therapieën, aanpassingen in voeding en beweging en uiteindelijk kreeg ik de diagnose fibromyalgie. Ondertussen stopte ik ook met de pil en er volgde 1,5 a 2 jaar van proberen, hoop en teleurstelling. Ik wisselde twee keer van baan en had qua klachten goede periodes en minder goede periodes.

Uiteindelijk zaten we wederom bij de huisarts. Het lukte niet om zwanger te worden. De huisarts verwees ons door, we ondergingen allebei verschillende onderzoeken en uiteindelijk bleek dat ik PCOS heb (Polycysteus-ovariumsyndroom). Als je precies wil weten wat dit is kan je het beste even googelen. Voor mij betekende het dat mijn eitjes niet genoeg rijpen en dat ik geen eisprong heb. Tja, dan kan je natuurlijk “schieten” wat je wil, maar is het nooit raak. Het was voor mij tevens een verklaring voor oa. mijn acne, overbeharing, gewichtstoename (en waarom het maar niet lukte om dat gewicht weer kwijt te raken) en stemmingswisselingen. Het zou via de natuurlijke weg niet lukken om in verwachting te raken. Ons vruchtbaarheidstraject kon beginnen.

Zelf wilde ik graag even een pauze. Even op adem komen en ons voorbereiden op de komende periode. Ondertussen ging het qua klachten niet heel goed met mij en ik voelde me vaak heel moe. Een paar weken later meldde ik mij ziek omdat ik echt helemaal uitgeput was. Dit was het begin van mijn burn-out. De burn-out werd een depressie, de depressie werd een zware depressie, de lichamelijk klachten werden erger en erger. Ik ontwikkelde een angststoornis, ik had last van paniek aanvallen en begon dwangmatig te worden in bepaalde dingen. (Ik ben van plan om hier op mijn blog nog een keer dieper op in te gaan, voor deze blog wordt dat te veel.) Ik zat middenin een hele zware en donkere periode. Niet de ideale omstandigheden voor een zwangerschap. We zijn dan ook niet begonnen aan het vruchtbaarheidstraject, maar ik focuste me volkomen op herstel.

Er volgde een periode van 6 a 7 jaar waarin ik keihard heb gewerkt om beter te worden. Om mijn psychische problemen op te lossen, om mijn verleden te verwerken, om nieuwe gewoontes en gedachtepatronen aan te leren, om mijn lichamelijke klachten te leren kennen en accepteren, om te leren hoe ik om moet gaan met mijn (deels chronische) klachten en om mijn liefde voor het leven terug te vinden. In deze jaren heb ik van alles gedaan. Individuele psychotherapie, verschillende groepstherapieën, PMT, fysiotherapie, creatieve therapie, muziek therapie mindfulness, ik heb verschillende bewegingsprogramma’s doorlopen, ontspanningstherapie gedaan, ik ben bij voedingsdeskundigen geweest, heb supplementen gebruikt, verschillende medicatie voor pijnklachten en antidepressiva.

Ik ben zelfs nog 8 maanden opgenomen geweest in een Centrum voor Onverklaarde Lichamelijke Klachten omdat een deel van mijn (lichamelijke) klachten niet vielen onder fibromyalgie en niet verminderden door alle therapieën en medicatie. Tijdens de opname bleek dat ik ook nog een conversie stoornis had (ook iets om even te googelen). In mijn geval betekende dat, dat ik last had van extreme pijn en vermoeidheid, dat ik vaak klachten had als blaasontsteking en keelontsteking, dat ik regelmatig door mijn enkel ging en dat ik bij extreme spanning uitval had aan mijn linkerbeen en arm. Over de periode van opname en wat dat voor mij heeft betekend ga ik in de toekomst ook nog een aparte blog schrijven. Ik ben hierboven vast nog wel wat therapieën en medicatie vergeten te noemen, maar het plaatje is wel duidelijk denk ik. Het was een heftige periode waarin ik soms een paar stappen vooruit ging en soms weer achteruit. Een periode waarin ik veel heb geleerd over mijzelf en het leven.

Ondertussen ging het leven gewoon door en de wens om moeder te worden bleef. Toch heb ik op een gegeven moment afscheid moeten nemen van het idee dat ik ooit moeder zou worden. Het ging al tijden lichamelijk niet goed. Ik zat in een rolstoel en mijn belastbaarheid was erg laag. Ik kon niet meer dan 100 meter lopen, niet langer dan een minuut staan, ik kon zelf amper de trap op komen, als ik ging douchen deed ik dat in stapjes en zat ik op een krukje onder de douche. Arjan en ik hadden in die periode veel gesprekken over de toekomst en onze wens om kinderen te krijgen. We zagen niet hoe we in deze situatie een goede basis konden vormen voor een kindje. In die periode zat er ook al een tijd geen vooruitgang in de behandeling van mijn klachten en we kregen van de artsen en therapeuten het signaal dat we deze situatie moesten accepteren en er mee moesten leren leven. Ik ben zelden zo boos, verdrietig, gefrustreerd en bang geweest. Ik zag mijn dromen en mijn toekomst in elkaar storten. Geen moeder worden, geen gezin om voor te zorgen, mijn diepste wens en verlangen moest ik los gaan laten. Het voelde alsof mijn hart werd uitgewrongen, alsof mijn wereld in elkaar stortte. In die periode kon ik ook niet meer blij zijn als iemand mij vertelde dat er een baby op komst was. Ik verloor mijn liefde voor kinderen, het lukte niet om ervan te genieten. Ik wilde liever geen baby’s meer vasthouden of spelen met de kinderen van vrienden. Het deed te veel pijn.

Na de periode van acceptatie en verwerking van mijn lichamelijke klachten en de kinderwens die niet in vervulling kon gaan, ging het langzamerhand steeds een stukje beter met mij. Ik bleef werken aan vooruitgang ondanks dat ik had geaccepteerd dat dit het was. En, vooruitgang kwam. Langzaamaan kon ik mijn belastbaarheid opbouwen, lopen, staan, fietsen, voorzichtig wat sporten, een uitje, koken, douchen. Ik kon steeds meer. Ik heb zelfs nog een paar maanden gedacht dat ik helemaal geen kinderen meer wilde. Ik was zo gewend geraakt aan het idee dat dit er voor mij niet in zat en ervoer voor het eerst sinds lange lange tijd dat ik gewoon leefde. Dat ik dingen leuk vond en dingen kon. Uitdagingen aan kon gaan die ik zelf koos en waar ik blij van werd. Ik voelde mijn eigen (nieuwe) krachtige ik en dat voelde super gaaf!

Tot zo ver deel 1. Klik hier voor deel 2.

Liefs Maaike xx