Deze blog is het vervolg op ” De reis naar mijn droom, geen droomreis (deel 1)”.
Klik hier om het eerste deel te lezen.
In de jaren 2014/ 2015 was ik inmiddels eind 20 en het ging al een tijdje goed met me. Ondanks ups en downs genoot ik van het leven en voelde ik me sterk en blij. Het was (en is) niet zo dat mijn klachten helemaal zijn verdwenen. Ik leef een aangepast leven met veel balans en rust. Mijn belastbaarheid is vergeleken bij de gemiddelde mens erg laag, maar vergeleken bij waar ik vandaan kom is het een stuk beter. Al een tijdje waren de babykriebels regelmatig weer aanwezig. Arjan en ik praatten er vaak over en langzaam wenden we aan het idee dat we, als het ons gegund was, misschien toch nog ouders zouden kunnen worden.
Begin 2016, ik ben dan 30, zaten we weer bij de huisarts. Deze keer met kriebels in onze buik van opwinding. Ons avontuur zou gaan beginnen. Wij gingen kijken of het zou lukken onze droom uit te laten komen. De huisarts stelde voor om eerst nog een algemeen bloedonderzoek te doen. Toen de uitslag daarvan binnen kwam bleek dat ik een veel te hoog ijzer gehalte had in mijn bloed. Weer volgde een doorverwijzing, naar de internist deze keer. Weer volgenden er onderzoeken. Uiteindelijk bleek dat ik een genafwijking heb waardoor mijn lichaam ijzer vasthoud en opslaat in verschillende organen. Deze aandoening heet ijzerstapeling. Op lange termijn kan het teveel aan ijzer schade brengen aan je organen. De ijzer moet dus uit het lichaam en de behandeling van ijzerstapeling is dan ook aderlaten. Hierdoor vloeit het bloed met het teveel aan ijzer weg. Ik schoot hardop in de lach toen ik dat hoorde. Dat deden ze toch in de middeleeuwen, omdat ze toen geloofden dat je door aderlaten verschillende ziektes kon genezen? Een plan van aanpak werd gemaakt, ik zou een aantal maanden om de week ader moeten laten (tegenwoordig gaat dat met een infuus) en dan zouden we kijken hoe de ijzerwaarden waren en hoe snel mijn lichaam nieuwe ijzer stapelt. Klinkt allemaal best grappig, maar met mijn angst voor naalden was dit toch een hele beproeving elke keer. En daarbij, ik mocht deze periode niet zwanger raken.
In het begin was ik boos en voelde me zo gefrustreerd. Kon er nou nooit een keer iets makkelijk gaan? Maar oefening baart kunst en ik legde me bij de situatie neer en accepteerde dat het zo was. Een zomer lang onderging ik om de week een aderlating. Mijn ijzerwaarden daalden en het verlangen om weg te gaan groeide. Ik wilde zo graag weg. Weg van deze omgeving, weg van het gedoe, gewoon weg. Ik verlangde naar een mooie plek, een andere plek, een andere cultuur, rust, ontspanning en vooral samen zijn met mijn lief. Aandacht voor elkaar en een tijdje leven in het hier en nu. Ik verlangde ernaar de periode van ellende en ziekte af te sluiten en een nieuwe fase in ons leven te beginnen. In oktober 2016, na de (voorlopig) laatste aderlating vlogen we naar Bali waar we een maand gingen “zijn”. Deze reis was magisch en heeft voor ons allebei veel betekend. Ook daarover schrijf ik nog een keer een blog. (Ik krijg het nog druk.)
Januari 2017, met bonzend hart en kriebels in onze buik zitten Arjan en ik naast elkaar tegenover de gynaecoloog. Zij verteld ons over de verschillende vruchtbaarheidsbehandelingen die er zijn en over de fases die je daarin doorloopt. We beginnen met hormonen in tablet vorm. Eerst krijg ik een kuur die een menstruatie opwekt want door de PCOS heb ik een onregelmatige cyclus (als je het al een cyclus kan noemen) en heb ik soms maanden geen menstruatie. Na de menstruatie begin ik met mijn hormoon kuur. Om de dag moet ik naar het ziekenhuis om via een inwendige echo te kijken of mijn eitjes rijpen. Er gebeurt vrij weinig. Weer krijg ik een kuur om een menstruatie op te wekken. De dosis van de hormoonkuur wordt verhoogt en we beginnen aan ronde 2. Ja! Er gebeurt wat! Mijn eitjes beginnen te groeien! Ik wist niet dat je trots kan zijn op je eitjes, maar geloof me dat kan. Op donderdag vertelt de gynaecoloog me dat ze verwacht dat ik ergens in de komende dagen een eisprong zal hebben. Ik krijg het advies mee om om de dag met Arjan tussen de lakens te duiken. Op deze manier heb je de grootste kans dat het eitje bevrucht wordt en blijft de kwaliteit van het zaad ook goed. (Als je het te vaak doet gaat de kwaliteit omlaag.) Dat weekend doen we flink ons best en we genieten er met volle teugen van. Het voelt extra speciaal omdat we misschien wel een kindje aan het maken zijn, ons kindje! Die zaterdag ben ik met mijn nichtje een kleurplaat aan het maken wanneer er opeens een heel rustig gevoel over me heen komt. Ik kan het moeilijk omschrijven, maar ik voel rust, ik voel me geaard, alsof alles goed is, alsof alles klopt. Ik kijk Arjan aan en zeg: ik denk dat het raak is. Op maandag kijkt de gynaecoloog of er nog eitjes in de eileider zitten. Ze kan ze niet meer vinden en dat betekend dat er inderdaad een eisprong heeft plaats gevonden. Mijn hart maakt een sprongetje. Dan volgen er 2 lange weken van wachten. Je zou denken dat na al die jaren van wachten, deze 2 weken een piece of cake zouden zijn, maar ik vind het super zwaar. En terwijl de dagen verstrijken voel ik mij steeds onzekerder over mijn goede gevoel.
Op vrijdag 24 februari zitten er 2 zwangerschapstests bij onze weekboodschappen. Maandag kunnen we testen. Ik kan eigenlijk niet wachten. Ik speur het internet af en lees alles over “de eerste tekenen van zwangerschap” Ik reken wel 100 keer uit wanneer ik dan uitgerekend zou zijn en lees over wanneer je op z’n vroegst een zwangerschapstest kan doen. Ik kom tot de conclusie dat we best de volgende dag, op zaterdag 25 februari kunnen testen. Dat is de verjaardag van mijn (overleden) oma waarvan ik heel veel houd. Mocht ik zwanger zijn dan is mijn uitgerekende datum 5 november, de verjaardag van mijn vader en ben ik op 18 juni 20 weken zwanger, de verjaardag van mijn moeder. Arjan heeft helemaal niks met deze symboliek en wil eigenlijk wachten tot maandag, maar uiteindelijk stemt hij in met de zaterdag. ’s Avonds worden we allebei niet fit en bij Arjan zet het ‘s nachts echt door. De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker en moet naar de wc. Ik maak Arjan wakker, hij voelt zich echt niet lekker, maar gaat toch met mee naar de badkamer. Ik plas op de test en we leggen de test neer. Arjan gaat er bij zitten. Jaren geleden hebben we dit zo vaak gedaan, zijn we zo vaak teleur gesteld geweest als ik weer niet zwanger was. Even voel ik al deze emoties door mijn lichaam gaan. Ik probeer niet te kijken, maar kijk toch. Het is heel vaag, maar zie ik nu een +? 
“Kijk dan kijk dan” zeg ik tegen Arjan. Arjan staat heel rustig op. “Kijk nou! Zie jij ook een +?” Nee, dit kan toch niet? “Ja”, zegt hij “het is een +”. Ik kijk nog een keer. Inmiddels is het duidelijk te zien. Een dikke vette +. Wat er op dat moment door mij heen gaat is van alles tegelijk. Ik voel een enorme ontlading, alsof al het verdriet van de afgelopen jaren mijn lichaam verlaat. Tegelijkertijd voel ik me super blij, opgewonden en gelukkig. Ik kan het bijna niet geloven. Mijn gevoel zei dat ik zwanger was en het klopte ook nog. Mijn lichaam, waar ik de afgelopen jaren zo’n moeilijke relatie mee heb gehad, draagt een kindje en liet mij dat 2 weken geleden al weten. Het beschadigde vertrouwen in mijn lichaam van de afgelopen jaren is even helemaal verdwenen. Ik voel me zo sterk, ik voel zo veel vertrouwen. Ik voel dat dit kindje er komt en dat het heel speciaal is. Ik stort me in Arjan’s armen en samen huilen we en lachen we tegelijk. Daarna kruipen we in bed en liggen we dicht tegen elkaar aan. Dit is ons eerste moment met z’n drieën. Een overvloed aan liefde.
Klik hier om het eerste deel van dit verhaal te lezen.
Liefs Maaike xx
