In mijn blog De reis naar mijn droom, geen droomreis lees je het verhaal over de weg naar mijn zwangerschap toe.

Nadat ik op die vroege zaterdagochtend de zwangerschapstest had gedaan, na alle heftige emoties en ontlading van de afgelopen jaren en nadat Arjan en ik samen op bed dicht tegen elkaar aan hadden gelegen was ik de rest van de dag helemaal druk van opwinding. Terwijl  Arjan nog even ziek op bed bleef liggen ging ik naar beneden om een foto te maken van de positieve test en om mijn beste vriendinnetje een berichtje te sturen. Guess what? Stuurde ik. Ze wist het meteen. Neeeeeeee, typte ze terug. Echt?

Ik heb van deze zwangerschap een 9 maanden dagboek bijgehouden. Arjan schrijft hierin, over wat er door hem heen ging toen we ontdekten dat we zwanger waren, het volgende:“Een sensatie die ik niet kan beschrijven. Ik denk een mix van blijdschap, emotie en ongeloof. Ik wist niet of ik nu moest lachen of huilen”.

 Omdat de zwangerschap bij ons nogal een aanloop heeft gehad, waren veel mensen in onze omgeving er van op de hoogte dat we probeerden zwanger te worden. Het zou ons niet lang lukken om het geheim te houden en eigenlijk wilde ik dat ook helemaal niet. Ik wilde het van de daken schreeuwen. Die maandag hebben we het meteen aan mijn ouders verteld. Natuurlijk waren ze hartstikke blij en dolgelukkig. Ze hadden zelfs al een cadeautje voor ons.

Het weekend daarop gingen we naar mijn zus, zwager en nichtjes en ook zij waren heel blij voor ons. Ze hadden al een knuffeltje voor ons lieve baby’tje, daar slaapt hij nog steeds mee.
Ik heb geen moment getwijfeld om het al zo vroeg aan onze omgeving te vertellen. We hebben de hele aanloop gedeeld met onze familie en vrienden, de struggles, het verdriet. Nu wilden we ook onze vreugde met ze delen. En mocht het toch mis gaan, dan weet ik zeker dat ik dat ook had willen delen. Maar eerlijk gezegd heb ik geen moment getwijfeld. Ik heb meteen gevoeld dat het goed zat met dit kindje en ben daar eigenlijk nooit onzeker over geweest.

In mijn dagboek schrijf ik in week 5: “Wat was dit een bijzondere week. Aan de ene kant kan ik niet geloven dat je er echt bent en aan de andere kant ben je nu al niet meer weg te denken uit ons leven”.
Verder heb ik de eerste weken veel last van zere borsten en maak ik me druk over of ik wel gezond genoeg eet en genoeg rust. Ook ben ik erg moe.
In week 8 kregen we de eerste echo. Deze was inwendig en hoort nog bij het vruchtbaarheidstraject. Het is een check of het traject inderdaad is geslaagd en afgerond kan worden. Ik heb inmiddels zo veel echo’s gehad dat ik al weet waar ik moet kijken en toen het apparaat (en het beeld op de monitor) nog heen en weer schoot zag ik hem al voorbij flitsen. Onze baby!
Nou ja, het leek meer op een pinda met een kloppend hartje. Dat werd dus huilen (niet alleen ik). Dit moment is een van de mooiste momenten van mijn leven en ik vergeet het denk ik nooit meer. Die kleine pinda op het scherm was mijn baby, mijn kind. Ik zou er het liefst de hele dag naar kijken en dat is nog steeds zo.

De vermoeidheid die ik voelde ging over in misselijkheid en dat werd al gauw zo heftig dat ik bijna hele dagen plat moest liggen. Ik ben de hele dag door misselijk, kan bijna niks eten en drinken en al helemaal geen “kookgeuren” verdragen. De misselijkheid is zo erg dat ik niet mee kan naar Arjan’s familie om te vertellen dat we in verwachting zijn. Dit vind ik echt heel erg. Ik heb zo vaak gefantaseerd over die momenten, zo vaak gehoopt dat het ooit zo ver zou zijn en nu ging Arjan alleen en lag ik de uren door te komen op de bank.
De misselijkheid hield een aantal weken aan. In die periode ben ik ongeveer 6 kilo afgevallen en leefde op een beetje thee en een olvarit fruitpotje per dag. Ondanks dat ik mij heel veel zorgen maakte over de baby, konden mijn lichaam en het kindje dit blijkbaar makkelijk aan. Ontzettend bijzonder hoe sterk een vrouwenlichaam is.

Vanaf week 12 trekt de misselijkheid weg. Wat een geluk! We beginnen langzaamaan met klussen. Opruimen, schoonmaken, schuren, verven er is van alles te doen. Ondertussen praten Arjan en ik veel over de baby en zijn we zo benieuwd naar alles wat komen gaat. Het voelt een beetje onwennig, maar vooral heel heerlijk om nu samen iets mee te maken wat mooi is. Ook heftig, maar op een hele mooie, positieve en bijzondere manier. Het maakt dat ik weer anders naar hem kijk. Mijn mooie lieve sterke man. Papa van de baby in mijn buik. We hebben het gewoon geflikt de afgelopen jaren. We hebben het samen overleefd en nu mogen we als cadeautje dit samen mee maken. Wat hou ik toch veel van hem!

De weken gaan voorbij. We zoeken meubeltjes uit, kopen kleertjes, een knuffeltje, een kinderwagen en langzaam maar zeker transformeren we van “Arjan en Maaike” naar “Papa en Mama”. Ons huis veranderd. Er staan andere spullen in. Ons uiterlijk veranderd, oke vooral die van mij dan. Onze toekomst veranderd. De manier waarop we naar de wereld kijken en hoe we het leven beleven. Echt alles veranderd. Soms zit ik er middenin met mijn hormonen en emoties, maar soms lijkt het alsof ik er vanaf de zijlijn naar sta te kijken. Vol verbazing, vol verwondering. De geboorte van een gezin. Alles veranderd, alles staat op z’n kop en in het teken van de baby die op komst is, en toch heeft niks ooit zo goed gevoeld.

Vanaf het begin dacht ik dat ik een meisje zou krijgen. Dat gevoel had ik. Jarenlang heb ik ook graag een meisje gewild en hoewel het me in de kern natuurlijk niks uit maakt, hoopte ik het misschien toch wel een beetje. Het was best even schrikken en slikken toen ik bij de 20 weken echo te horen kreeg, of beter gezegd luid en duidelijk kon zien, dat we een jongetje zouden krijgen. Ik was even helemaal met stomheid geslagen. Heel eerlijk, dat heeft best een paar dagen geduurd. Natuurlijk was ik hartstikke blij en gelukkig. Mijn kindje zag er helemaal gezond uit op de echo, hij deed het super goed en we hebben er ruim 45 minuten van mogen genieten. Wat was dat ontzettend leuk en ontroerend. Maar een jongen? Ik werd er een beetje onzeker van. Ik heb heel veel nichtjes en altijd alleen maar op meisjes opgepast en ik dacht echt dat ik een meisje kreeg. Hoe moet dat nu met een jongen?
Nadat ik, na een paar dagen, gewend was aan het idee ging het vlug. Ik vond allemaal leuke jongenskleding, ontdekte de wereld van het “jongensspeelgoed” en begon me te verheugen op stoeipartijen op de grond, hutten bouwen in het bos en keihard scheten laten en er om lachen. (Ik las in verschillende artikelen en op forums dat jongens dat leuk vinden). Ik wilde helemaal geen meisje meer, doe mij maar een jongen!
Even een opmerking tussendoor, mocht mijn jongetje hier nu allemaal niet van houden en graag in jurken lopen, met poppen spelen en make- up op doen, is dat natuurlijk ook helemaal prima. Ik beschrijf hierboven mijn gedachten en gevoelens van dat moment en dit is nu eenmaal wat er door me heen ging.

Nu moesten we ook serieus gaan kijken naar een jongensnaam en hoewel we al 10 jaar graag een kindje willen, hebben we nog nooit een jongensnaam gevonden die we allebei mooi vonden. Een meisjes naam wel trouwens, die hadden we al bijna 10 jaar. Uiteindelijk zijn we via een namen-app op de naam Lewis gekomen. Wat een leuk systeem vond ik dat zeg. Je kan dan namen swipen. Wel leuk naar de ene kant, niet leuk naar de andere kant. Ik deed dit op mijn telefoon en Arjan op de zijne. Avond aan avond zaten we al swipend op de bank. Echt van alles kwam voorbij van Jan tot Mohammed, van Imre tot Dominique.
Ik ontwikkelde een lijstje met favorieten en Arjan ook en als daar dan een naam tussen zat die we allebei naar “leuk” hadden geswiped dan werd die automatisch op een gezamenlijk lijstje gezet. Zo kwamen we erachter dat we allebei best veel Engelse namen leuk vonden. Dat wist ik van te voren echt niet. Al snel waren we allebei weg van de naam Lewis. We hebben nog een paar dagen een andere optie in ons hoofd gehad, maar Lewis voelde goed.

Mijn zwangerschap is heel goed gegaan. Van te voren had ik nog wel wat angsten. Ik maakte me zorgen over mijn overgewicht, chronische pijn en gevoeligheid voor depressie. Zal mijn lichaam het aan kunnen? Zal ik geen zwangerschapsdiabetes ontwikkelen? Zal mijn stemming “goed” blijven onder leiding van mijn hormonen?
Het heeft mij heel erg geholpen om hier meteen vanaf het begin heel open over te zijn. Al voordat we aan de eerst hormoonkuur zijn begonnen heb ik over deze onzekerheden gesproken met mijn huisarts. Hij is goed op de hoogte van mijn situatie.
Ook in het ziekenhuis heb ik er voor gezorgd dat mijn situatie en verleden bekend is. Zo heb ik een gesprek gehad bij de pop poli in het ziekenhuis. Bij deze poli werken de drie specialismen Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie (kindergeneeskunde) samen. De poli is speciaal voor vrouwen met psychische problemen, achtergronden of vrouwen die medicatie gebruiken m.b.t. psychische klachten.
Hoewel het met mij al een paar jaar heel goed gaat, wilde ik toch heel graag een vangnet opbouwen voor tijdens mijn zwangerschap. Mocht ikzelf of Arjan het idee hebben dat het niet goed met me ging, dan konden we meteen terecht.
Met mijn verloskundige hebben we ook gesproken over mijn verleden, hoe goed het nu gaat en waar ik bang voor was.
Ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan. Achteraf gezien was het allemaal niet nodig. Ik heb me geloof ik nog nooit zo goed gevoeld als tijdens de zwangerschap, maar het heeft me zo veel rust en vertrouwen gegeven. Ook voelde het goed om dit voor mijzelf te doen. Goed zorgen voor mezelf, maakt dat ik ook goed kan zorgen voor mijn kind. Ik was er trots op dat ik daar nu al mee begon.

En zo, al voorbereidend op wat komen gaat, ging de zomer voorbij. Een zomer vol genieten, emoties, klussen, kwaaltjes, samen leuke dingen doen, spullen aanschaffen, elke week een verhaaltje lezen over hoe groot de baby is en wat hij allemaal al kan, foto’s maken, controles, echo’s, verjaardagen, gezellige avonden met familie en vrienden, en dat allemaal met een baby in mijn buik. Ik genoot er met volle teugen van.

Naast wat vermoeidheid, rugpijn, bandenpijn, zere gewrichten, vocht vasthouden, hormonen, emoties en meer van dat soort gangbare kwaaltjes, heb ik bijna nergens last van gehad. Ik ben zelfs niet heel veel aangekomen, waar ik wel heel bang voor was.
De laatste weken heb ik wel veel last gehad van maagzuur. Dat vond ik echt wel super vervelend en ik sliep er heel slecht door. Maar al met al heb ik een hele fijne zwangerschap gehad.
Op het moment zelf ervoer ik het vaak toch wel als heftig en overweldigend, maar vooral als ik terugkijk zie ik hoe mooi het was.

Voor ik het wist zat ik in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik had de hele tijd het idee dat mijn baby eerder ging komen. Zo rond 37 weken. Ik zorgde er dus voor dat tegen die tijd alles in orde was. Ik was er klaar voor, kom maar op! Maar hij kwam niet. Er klaar voor zijn veranderde in er klaar mee zijn. Met 39 weken had ik het helemaal gehad. Mijn lichaam had het zwaar en ik ook. “Geniet nog maar even van de rust” kon ik niet meer horen. Ik wilde geen rust meer. Mijn hormonen gingen alle kanten op en ik wilde nog maar 1 ding. Mijn baby!

Wanneer en hoe die baby kwam kun je binnenkort lezen in mijn bevallingsverhaal.

Liefs Maaike xx