Yes, de zon schijnt! Het is mooi weer. Summertime!
Ik vind het ontzettend lastig om woorden te vinden die kunnen beschrijven wat mooi weer, zon en vooral licht voor mij betekend. In de winter heb ik het zwaar. Of eigenlijk, als mijn hersenen niet genoeg daglicht krijgen, heb ik het zwaar. Mijn lichaam maakt bepaalde stofjes niet aan waardoor ik mij, bij gebrek aan genoeg daglicht, echt down kan voelen, minder goed kan functioneren en continue extreem moe ben. Eerlijk toegegeven, het gaat al een paar jaar best aardig. Ik heb het niet meer zo zwaar in “de winter” dan in de jaren daarvoor, maar toch is het voor mij vaak net iets heviger dan de welbekende winterdip.

Naja, daar wil ik het eigenlijk helemaal niet over hebben nu want: De Zon Schijnt!!! En voor mij voelt het dan alsof diep in mijzelf, ikzelf weer ontwaak. Alsof er een bak stress en spanning van me afvalt, alsof ik in 1 klap die relaxte en vrolijke Maaike ben die ik het liefst altijd wil zijn en diep van binnen ook ben. Je kan je voorstellen dat ik vandaag dus een heerlijke dag heb gehad.

En toch, ondanks dat ik me op mooie dagen een stuk minder druk kan maken over onbenullige dingen dan op andere dagen, voel ik stress. In eerste instantie stond ik super vrolijk op. Ik gooide meteen de ramen open om de koelte van de ochtend nog even lekker de slaapkamer binnen te laten. Zingend stond ik onder de douche en toen kwam het moment van het uitzoeken van mijn outfit. En daar kwam de stress. Niet omdat ik geen kleding in mijn kast heb. Ik heb een kast vol zomerjurkjes, korte broeken, t- shirts, tops, slippers, sneakers en noem maar op. Ik voel stress omdat ik plus size ben. Zo, dat is eruit. Ik ben plus size. Dik vind ik een naar woord dus dat gebruik ik liever niet, maar daar komt het wel op neer. Dik, overgewicht, een maatje meer (of 2), obese, plus size, boven gemiddeld, girl with curves, Rubens, je kan er allerlei namen voor bedenken. Dat ben ik dus. 

afgeleid door Lewis voel ik me iets minder ongemakkelijk.

Nou ja, ik bén het natuurlijk niet. Het definieert niet wie ik ben. Wel hoe ik eruit zie. Maar zo voelt het niet. Het voelt voor mij dat als ik out in the open, op social media, op straat of op openbare plekken ben, ik beoordeeld wordt op mijn uiterlijk en dat “de maatschappij” denkt of vindt dat ik dat ben. En veel erger nog, zo voelt het voor mij zelf ook regelmatig. Eigenlijk bijna altijd.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet bezig ben met mijn gewicht en mijn uiterlijk. Vaak legt het een grauwe sluier over een dag of levert het stress op voor bijvoorbeeld een feestje, verjaardag, dagje weg oid. Want eigenlijk probeer ik dan om niet dik te zijn of er niet dik uit te zien en dat lukt natuurlijk niet, dus stress. Mijn plus size zijn in een maatschappij die voornamelijk gericht is op slanke mensen is ook een van de onderwerpen waar ik over schrijf op deze blog. Jullie komen er in de toekomst dus nog wel achter hoe het zo is gekomen, wat ik probeer er aan te doen, waar ik tegenaan loop en hoe ik me daarover voel. 

De laatste tijd (lees een maand of 3) is mijn aandacht ook gericht op acceptatie en zelfliefde. Deze twee dingen kwamen tot voor kort niet in mijn hoofd voor. Accepteren dat ik plus size ben was voor mij geen optie omdat ik “gewoon” af moet vallen en zelfliefde komt wel als ik er precies zo uit zie als dat ik wil. 

Maar de laatste tijd verdiep ik mij dus ook in acceptatie en zelfliefde en dit gaat met vallen en opstaan. Een aantal weken geleden voelde ik mij heel sterk en lukte het om redelijk positief naar mijzelf te kijken. Ik heb toen een mooie jurk gekocht, 2 korte broeken en wat mooie tops. Ik was ook net een paar kilo afgevallen en voelde me dus goed over mezelf. Maar nu, een paar weken later en eindelijk mooi weer, voelt dat al weer helemaal anders. 

Daar stond ik dus voor mijn kast, mijzelf te lelijk vindend voor de kleding die erin hangt. Ik kan toch geen korte broek aan doen? Met mijn dikke witte benen die ook nog eens vol blauwe plekken zitten. (Geen idee hoe die er komen trouwens.) Dat staat voor geen meter. En die jurk vond ik ook opeens niet mooi meer. Weg vrolijke bui, weg zomers gevoel, weg blijdschap.

poseren voor de camera (telefoon), heel erg ongemakkelijk

 Vandaag heb ik het “opgelost” door een paar keer diep adem te halen, toch de korte broek aan te trekken met een leuke top en mijn make-up op te doen. Daarna ben ik met man en kind naar buiten gegaan en heb gevraagd of hij een paar foto’s van mij wilde maken. Dat zijn de foto’s bij deze blog. Mooi vind ik het niet, maar het is wel zoals het is en diep van binnen weet ik en voel ik dat ook ik er mag zijn en dat ook ik waardevol ben. Inmiddels is het avond, de korte broek is nog steeds aan en terug kijkend op dag, was het een hele fijne. 

Liefs Maaike xx